De verloren zoon

Mijn grootmoeder zaliger was afkomstig van Steenhuffel (Vlaams Brabant) en dat hoorde je aan haar zelfs nadat ze meer dan 65 jaar al in West-Vlaanderen woonde. Ze moest maar een paar woorden zeggen en men wist dat ze van ergens anders afkomstig was. Wel zo voel ik mezelf ook als Westvlaming. Als je er geboren en getogen bent dan blijft die connectie altijd aanwezig. Ik vind het zelf ook soms vreemd maar eenmaal in West-Vlaanderen schakel ik binnen enkele seconden over naar het West-Vlaams bij familie of vrienden.

De vorige interclubronde was dan ook een speciale voor mij. De West-Vlaamse club (De Koninklijke Roeselaarse Torrewachters) waar ik eind 1992 (dus net geen 30 jaar geleden) mijn allereerste stapjes zette, was voor het eerst de tegenstander van de club KSK Deurne waar ik al sinds 1999 interclub voor speel. Het werd een emotioneel terugzien met oude bekende. Sommigen had ik de laatste keer gezien in 2006, het jaar dat ik trouwde en definitief afhaakte met de vaak zeer plezante bezoekjes aan de torrewachters die soms pas diep in de nacht werden afgerond.

Bij aankomst in hun clublokaal moest en kreeg good old Peter uiteraard een warme knuffel (sorry corona maar dat was te belangrijk). Burny (Bernard) en Erik straalden weer de gezellige warmte uit als ik mij van voorheen herinnerde. Oud-voorzitter Jos kreeg warempel de tranen in zijn ogen bij het terugzien en dan heb je uiteraard de huidige en kersverse voorzitter Steven die ook nu weer mij met een kwinkslag onmiddellijk thuis liet voelen. “Wiender draegen noch mondmaskers wee, ge goa nie kunnen meedoene” (vertaald betekent dat “wij dragen nog mondmaskers, je zal niet kunnen meespelen”).  Ach die intelligente scherpe humor, wat heb ik het gemist.

Steven en ik zijn ongeveer samen begonnen met schaken bij de torrewachters maar is in tegenstelling tot mij gebleven in Roeselare en dus ook de club. Hij woonde toen om de hoek van mijn ouders (zelfs vandaag nog) en ging naar dezelfde school als ik (weliswaar 3 jaar verschil).  Het contact is altijd gebleven maar natuurlijk vandaag veel minder intens dan weleer.

Mijn partij zelf dan was tegen Bert Feys op het eerste bord. 19 jaar was hij toen ik in 2006 hem voor het laatst zag. Vandaag had hij zijn echtgenote met eerste? spruit mee. Tja over zulke lange periode is er ook veel veranderd want veel gezichten waren ook nieuw voor mij. Sommigen hebben ondertussen ons ook spijtig verlaten. Bovendien speelt men vandaag in een ander clublokaal dan voorheen. Het vorige, het Bourgondisch kruis werd zelfs vorig jaar afgebroken zie https://torrewachters.be/Nieuws/2021-10-nostalgie.

Nu ondanks alles blijft schaken nummer 1 voor mij dus een salonremise werd het niet. Integendeel het werd een heel scherpe partij van een uitzonderlijk hoog niveau. Pas toen we een compleet gelijk eindspel ingingen, ging ik akkoord met het remisevoorstel van Bert. Het feit dat ondertussen (17u) mijn papa gearriveerd was in de club (we hadden elkaar bijna een maand niet meer gezien dus een buitenkansje), was het laatste psychologische zetje om niet nodeloos nog uren aan te modderen. Zie partij in bijlage.

Na de partij werd het snel heel gezellig. Ik voelde mezelf als de verloren zoon die met open armen werd ontvangen. Uiteraard werd al snel gepolst of ik volgend jaar weer zou kunnen meespelen bij de torrewachters maar bij de terugrit werd ik er aan herinnerd dat dit toch echt niet realistisch is. Ik had een paar pintjes gedronken en dan kan ik je vertellen dat er wel leukere dingen zijn om als passagier met dichtgeknepen ballen 127km te wachten om te kunnen lossen. Bijna 5 minuten duurde het wateren toen ik terug thuis was. Ach ik klaag niet want ik zal zeker niet de fout opnieuw maken om 16 jaar te wachten om deze erg warme club nog eens te bezoeken.

Vele groetjes, Helmut